Film en bioscoop nieuws
Gijs Naber: die generatie van mij is nogal makkelijk en lui
6 Nov 2014 - Nee, Gijs Naber (34) zelf moddert niet bepaald aan. Niet qua privéleven (niemand minder dan actrice Thekla Reuten is sinds kort zijn vriendin) en eveneens zeker niet wat het acteren betreft. Wat heet, na sterke rollen in Loft De Heineken Ontvoering en het derde seizoen van Penoza kreeg hij voor zijn vertolking van Thijs in de nieuwe Nederlandse film Aanmodderfakker vorige maand een Gouden Kalf voor beste acteur. De genoemde Thijs in de film van regisseur Michiel ten Horn is net als Gijs een begindertiger, maar dan één die zijn leven juist totaal níet op de rit heeft. Zijn eigen schuld zo lijkt het want hij voert - afgezien van op de zak van zijn ouders teren, doen alsof hij studeert zuipen en bot zijn - geen klap uit. Zijn vertolker geeft hem desondanks het voordeel van de twijfel. "Je ziet dat hij ergens mee worstelt." Was het goed overbrengen van dat geworstel meteen de grootste uitdaging bij het neerzetten van Thijs? Nee, dat was proberen hem eveneens iets sympathieks mee te geven iets menselijks. Dat hij dus niet alleen maar een lul is. Waarom gedraagt hij zich als een lul? Thijs lijdt aan het Peter Pan-syndroom iets waar vooral jongens last van hebben. De symptomen zijn narcisme egocentrisme en niet volwassen willen worden. Echter Thijs maakt een ontwikkeling door. Er zijn momenten in de film waarin hij bij zichzelf te rade gaat. Weliswaar woordloos, maar toch. Ken je dat Peter Pan-syndroom eveneens uit je eigen leven? Niet op zo'n manier. Wat ik herken is het, door de eindeloze hoeveelheid keuzes die op je pad komen, minder rap in actie komen en dingen niet afmaken. De dertigers van nu hebben alles op een presenteerblaadje aangeboden gekregen. Mijn leeftijdsgenoten en ik zijn in luxe opgegroeid. We hebben niet hoeven knokken, daar word je makkelijk en lui van. Ik heb er wel eens een voorstelling over gemaakt voor de Parade, Achterbank Generatie heette die, over een generatie die zich van het een naar het ander laat vervoeren door haar ouders. Antihelden doen het vaak goed in literatuur theater en film. Hoe komt dat denk je? Dat heeft waarschijnlijk met een soort geruststelling en herkenbaarheid te maken. Dat er andere mensen zijn die eveneens worstelen met alles om hen heen. Dat is wat anders dan naar een film kijken over een persoon die het voor de wind gaat. Daar kan je alleen maar jaloers op zijn. Twitteraars en commentatoren vonden het filmgala waar Aanmodderfakker 3 Gouden Kalveren kreeg een 'tenenkrommend' schouwspel. Wat vond jij? Ik begrijp het, maar ik heb het natuurlijk anders ervaren. Wij waren 6 keer genomineerd en zaten daar met een gouden glans. Echter ik zou eveneens een andere invulling geven aan zo'n avond. Wanneer je de Nederlandse film meer glamour wilt geven moet je het anders doen. Het mag spectaculairder. Toevallig zat ik een week later bij het Televizier Gala omdat we genomineerd waren met Penoza en dan merk je wel dat dat anders wordt aangepakt. Dat is tv over tv en dan kan je niet aankomen met alleen maar praatjes. Wat vind het van de klacht dat de Gouden Kalveren-uitreiking een feestje is van mensen uit de artistieke gesubsidieerde hoek is die elkaar schouderklopjes uitdelen? Ik vind het allemaal iets te rap geoordeeeld en veroordeeld. Ik vind het belangrijk dat er geld wordt vrijgemaakt voor dingen die inhoudelijk iets relevanter zijn. Kunst heeft een bepaald maatschappelijk belang. Wat moeten we doen dan alleen maar films maken die je in hapklare brokken naar binnen kan slurpen? Moeten we films maken met alleen maar mensen die de mensen al kennen? Mogen we geen enkel risico meer nemen? Moeten we alles naar een en datzelfde niveau trekken omdat dat is wat het publiek graag wil? Dit onderwerp verdient een genuanceerde discussie. Dat kan je niet oplossen door alleen maar enkele tweets de lucht in te smijten. Waar is je Gouden Kalf? Aan het grazen in mijn woonkamer.
bron: Metro
6 Nov 2014 - Nee, Gijs Naber (34) zelf moddert niet bepaald aan. Niet qua privéleven (niemand minder dan actrice Thekla Reuten is sinds kort zijn vriendin) en eveneens zeker niet wat het acteren betreft. Wat heet, na sterke rollen in Loft De Heineken Ontvoering en het derde seizoen van Penoza kreeg hij voor zijn vertolking van Thijs in de nieuwe Nederlandse film Aanmodderfakker vorige maand een Gouden Kalf voor beste acteur. De genoemde Thijs in de film van regisseur Michiel ten Horn is net als Gijs een begindertiger, maar dan één die zijn leven juist totaal níet op de rit heeft. Zijn eigen schuld zo lijkt het want hij voert - afgezien van op de zak van zijn ouders teren, doen alsof hij studeert zuipen en bot zijn - geen klap uit. Zijn vertolker geeft hem desondanks het voordeel van de twijfel. "Je ziet dat hij ergens mee worstelt." Was het goed overbrengen van dat geworstel meteen de grootste uitdaging bij het neerzetten van Thijs? Nee, dat was proberen hem eveneens iets sympathieks mee te geven iets menselijks. Dat hij dus niet alleen maar een lul is. Waarom gedraagt hij zich als een lul? Thijs lijdt aan het Peter Pan-syndroom iets waar vooral jongens last van hebben. De symptomen zijn narcisme egocentrisme en niet volwassen willen worden. Echter Thijs maakt een ontwikkeling door. Er zijn momenten in de film waarin hij bij zichzelf te rade gaat. Weliswaar woordloos, maar toch. Ken je dat Peter Pan-syndroom eveneens uit je eigen leven? Niet op zo'n manier. Wat ik herken is het, door de eindeloze hoeveelheid keuzes die op je pad komen, minder rap in actie komen en dingen niet afmaken. De dertigers van nu hebben alles op een presenteerblaadje aangeboden gekregen. Mijn leeftijdsgenoten en ik zijn in luxe opgegroeid. We hebben niet hoeven knokken, daar word je makkelijk en lui van. Ik heb er wel eens een voorstelling over gemaakt voor de Parade, Achterbank Generatie heette die, over een generatie die zich van het een naar het ander laat vervoeren door haar ouders. Antihelden doen het vaak goed in literatuur theater en film. Hoe komt dat denk je? Dat heeft waarschijnlijk met een soort geruststelling en herkenbaarheid te maken. Dat er andere mensen zijn die eveneens worstelen met alles om hen heen. Dat is wat anders dan naar een film kijken over een persoon die het voor de wind gaat. Daar kan je alleen maar jaloers op zijn. Twitteraars en commentatoren vonden het filmgala waar Aanmodderfakker 3 Gouden Kalveren kreeg een 'tenenkrommend' schouwspel. Wat vond jij? Ik begrijp het, maar ik heb het natuurlijk anders ervaren. Wij waren 6 keer genomineerd en zaten daar met een gouden glans. Echter ik zou eveneens een andere invulling geven aan zo'n avond. Wanneer je de Nederlandse film meer glamour wilt geven moet je het anders doen. Het mag spectaculairder. Toevallig zat ik een week later bij het Televizier Gala omdat we genomineerd waren met Penoza en dan merk je wel dat dat anders wordt aangepakt. Dat is tv over tv en dan kan je niet aankomen met alleen maar praatjes. Wat vind het van de klacht dat de Gouden Kalveren-uitreiking een feestje is van mensen uit de artistieke gesubsidieerde hoek is die elkaar schouderklopjes uitdelen? Ik vind het allemaal iets te rap geoordeeeld en veroordeeld. Ik vind het belangrijk dat er geld wordt vrijgemaakt voor dingen die inhoudelijk iets relevanter zijn. Kunst heeft een bepaald maatschappelijk belang. Wat moeten we doen dan alleen maar films maken die je in hapklare brokken naar binnen kan slurpen? Moeten we films maken met alleen maar mensen die de mensen al kennen? Mogen we geen enkel risico meer nemen? Moeten we alles naar een en datzelfde niveau trekken omdat dat is wat het publiek graag wil? Dit onderwerp verdient een genuanceerde discussie. Dat kan je niet oplossen door alleen maar enkele tweets de lucht in te smijten. Waar is je Gouden Kalf? Aan het grazen in mijn woonkamer.
bron: Metro
